Op 1 augustus 2022 schreef ik deze tekst op een ponton in de vijver van Oostende op Theater aan Zee. Dit in het kader van een schrijfmarathon georganiseerd door Tg Vagevuur. De hele dag werden er schrijvers met bootjes naar pontons gevaren. Hier, afgesneden van het vasteland, laten ze zich inspireren door de verhalen over het verzonken eiland Testerep, dat ooit voor de Belgische kust lag. Tg Vagevuur neemt de teksten van de schrijvers mee ter inspiratie van hun voorstelling 'de verdronken ballades van Testerep'. Ik had de eer om deze schrijvers te begeleiden als schrijfdocent. Een dood moment en een verlaten ponton deden me ook even stranden in een schrijversstoel. Het hele event werd mee mogelijk gemaakt door Creatief Schrijven, Wisper en Het Schrijverslab.
Balladine van het verdronken volk
Wij zijn de kinderen van het eiland.
Onze jonge haren ooit zacht van dons
kleven nu als wier aan onze wangen
De zee kwam en veroverde het strand.
Niemand huilt om ons
Wij zijn de immer vergeten vrouwen.
Het water zwol onze handen tot spons,
met vingers reeds verweerd door het drogen
van tranen en het knopen van touwen
Niemand huilt om ons.
Wij zijn verloren gegane mannen.
Het eiland zonk maar blijft voorgoed in ons,
onze resten eeuwig aan het dwalen.
We zijn van wortel en grond verbannen.
Niemand huilt om ons.
Wij zijn het vergeten volk dat verdronk.
Onze namen zijn niet langer van ons,
vergingen met het water van de zee.
Niemand huilt om ons.